Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013


γνώρισα που λέτε έναν τύπο που δεν του σκλήραινε με τίποτα. Ως γυναίκα άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Που είναι δύσκολο να συμβεί αυτό. Γερμανός. Αυτός. Τι έχεις ρε μανάριμ σκέφτηκα... του τό'πα κιόλας. Μηπως κάτι δεν σε γουσταρίζει. Μήπως εσείς το κάνετε αλλιώς γιατί εμείς το κάνουμε.... δεν το κάνουμε πια στην ελλάδα.... είχε άγχος λεει. Με τα λεφτά. Τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Δεν θα κάνει διακοπές φέτος. Σκέφτεται να φύγει για το εξωτερικό. Αμερική; μπα, μάλλον αυστραλία. ή εμιράτα. Μηχανικός ο τύπος. Τέσσερεις χιλιάδες ευρώ το μήνα αλλά τα λεφτά που του μένουν στην τσέπη ίσα με τα δικά μου στο ισοζύγιο. Ε, εντάξει, συνηθισμένα τα βουνά από'τα χιόνια. Εκλεισα τα πόδια και άρχισα να του χαιδεύω τα μαλλιά. Μετά, λέει, στεναχωριέται με την καθημερινή κατάσταση. Πως 'γίναν έτσι τα πράγματα... φοβάται να κυκλοφορήσει στο δρόμο μερικές φορές. Μετανάστες. Πολλοί. Μαστουρωμένοι και μεθυσμένοι. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη; αυτοί οι μετανάστες σαν ξανάχτισαν τη γερμανία, του είπα. "Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι ρατσιστής" μου απάντησε "είναι καλοί άνθρωποι, το ξέρω. Αλλά άμα πεινάς ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνεις. Λέει και η τηλεόραση τόσα κάθε μέρα". Σε μένα το λες; ήθελα να του απαντήσω...  το βούλωσα όταν θυμήθηκα την αισχρή γυναίκα αυτού του κοντού από τα χρυσά αυγά. Δεν υπάρχει μια μάρκα αυγών "Χρυσά Αυγά"; αυτός ο τύπος πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να αλλάξει όνομα στην επιχείρηση.... είπαμε, είπαμε... από γαμήσι τίποτα. Είχα φτάσει στο σημείο να του χαιδεύω πλατούλα και αυτός να χαμογελάει σαν τον πρώτο μου γκόμενο στο σχολείο όταν του τον έπαιζα. Στο τέλος τον προσκάλεσα και στην ελλάδα. "Όταν ηρεμήσουν τα πράγματα" Ποια πράγματα δηλαδή; τη διαφήμιση με τα πορτοκάλια δεν την έχεις δει; "Ε εντάξει, ξέρω πως αισθάνεστε για τους γερμανούς... τα λεει και η τηλεόραση... δεν έχετε κι άδικο μερικές φορές... είμαστε κι εμείς..."  Δεν έχω αισθανθεί ποτέ πιο αποξενωμένη από τον συνάνθρωπο επειδή το λεει η τηλεόραση. Γούρλωσα τα μάτια. Τον κοιτάω καλά. Ένα ενενήντα να πούμε, ξανθός πρασινομάτης, ίδιος ο καρράς στην υπολοχαγό νατάσσα. Μια μπάτσα να μου ρίξει και έχω συναντήσει όλο το καστ στα κυπαρίσσια. Και ξέρουμε όλοι πόσο μ'αρέσουν οι μπάτσες.... Κοιτάζω και 'μένα. Νοερώς. Σ'εκείνο το σημείο άφησα χάδια, πλατούλες και αηδίες και τον καβάλησα. Δεν πήγαινε άλλο. Μπορεί να μην βοήθησα στην σύσφιξη σχέσεων ελλάδας-γερμανίας αλλά επιβεβαίωσα την αρχική μου υποψία. Όλοι ίδιοι είμαστε και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που μας γαμάνε οι από πάνω. Με τον ίδιο τρόπο.

έχω γίνει πια πικρούλα. με ενοχλεί το 90% των εικόνων που βλέπω καθημερινά στην πόλη.

υγ.  όταν γύρισα μου είπε ο κολλητός μου "μωρή, σε γερμανό το έδωσες;" όχι. σε ομοιοπαθή, αδελφή ψυχή.