Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

φέτος, τον σεπτέμβρη συγκεκριμένα, δεν γνωρίζω αν αυτό λεει κάτι αστρολογικά σε εσάς τους μορφωμένους, γνώρισα τον εξυπνότερο και ωραιότερο άντρα του πλανήτη και ενδεχομένως διαγαλαξιακώς. Φυσικά ωραίους άντρες γνωρίζω συχνά (κλαπαρχιδιές) καθώς και πάρα πολύ έξυπνους καθότι είμαι και εγώ εξαιρετικά λαμπρό μυαλό. Αλλά αυτός ήταν εκτός συναγωνισμού και υπεράνω όλων. Φυσικά έβρεξα το βρακάκι μου από τη συγκίνηση, ένα μαύρο ημι-βαμβακερό μποξεράκι, το θυμάμαι σαν να είναι χθες γιατί ντράπηκα πως θα το εξαφανίσω όταν έρθει η στιγμή. Μα τι μου ήρθε να φορέσω αυτό το αντισεξουαλικό εσώρουχο; αν και είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο με στατιστικές μεθόδους συσχέτισης και παλλινδρόμησης -μη γελάτε, έτσι το λέτε εσείς εδώ γιατί εμείς εκεί το λέμε αλλιώς, άσε που κι εγώ την πρώτη φορά που άκουσα ότι το λέτε παλλινδρόμηση σε ένα μπαρ-ο-θεος-να-το-κανει στο μοναστηράκι έτρεξα στο μπάνιο και έβγαλα το σουτιέν μου νομίζοντας πως κάποιος θα με ακολουθήσει αλλιώς τι σόι σεξουαλικό υποννοούμενο ήταν αυτό; ε, μετά το ξαναέβαλα με τις αριστοτεχνικές κινήσεις του νίντζα αφού μπορώ, τι έλεγα;;; α.. είναι αποδεδειγμένο λοιπόν πως όταν φοράς άσχημο βρακί θα σου κάτσει ωραίος γκόμενος ενώ αν δε φοράς καθόλου θα κάτσεις πάνω στον λεβιέ των ταχυτήτων.

η ερωτική έλξη μεταξύ μας ήταν αφενός προφανής αφετερου αναπόφευκτη και απολύτως δικαιολογημένη. Αφού ίδρωνα και ξείδρωνα σαν σιδεράς δίπλα στην υψικάμινο και παρά τις στρώσεις του αντιπέρσπιραντ (γιατί όταν ιδρώνω νιώθω άσχημα). Αυτός ήταν αρκετά πιο ψύχραιμος από μένα και για μία ακόμα φορά απέδειξε την αξία του ως αρσενικό αφού μπόρεσε να τιθασεύσει όποιο πρωτόγονο αίσθημα μπορεί να του γεννήθηκε αποκαλύπτοντας μόνο τόσο όσο να με βάλει σε σκέψεις και τελικά με πλησίασε λέγοντάς μου με μπάσα, ντούρα φωνή: "ντου γιου νοου δατ νίνζας τουκ παρτ ιν δε σεκοντ γουορλντ γουορ;" - δηλαδή, "ξέρεις ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πήραν μέρος και νίντζα;". Καταρχήν πριν τον κατηγορήσετε για επιδειξιομανία, να σας πληροφορήσω ότι δεν ήταν Έλλην. Δεύτερον, δεν πέταξε αυτή την ατάκα στο ξεκάρφωτο, υπήρξε παρασκήνιο που βαριέμαι πολύ να περιγράψω. Επίσης δεν είχα ιδέα για τους νίντζα, νόμιζα ότι ο τελευταίος ήταν ο ρίτσαρντ τσάμπερλειν σε αυτό το σήριαλ, ή μήπως ήταν ο ρόμπερτ ρέντφορτν? το θέμα είναι ότι έριξα τα μούτρα μου και του είπα "όχι, δεν το γνώριζα, λυπάμαι πολύ" - δηλαδή "νοου, αι χαντ νο αιντία, αιμ σο βέρι σόρι"- δείχνοντας σαφώς όμως το ενδιαφέρον μου ώστε να συνεχιστεί η κουβέντα. Με πληροφόρησε ότι δεν υπάρχει λόγος να αισθάνομαι άσχημα, είναι φυσικό να μην το ξέρω γιατί αφού είναι νίντζα, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ.

τον αγαπώ. Από τα βάθη της όποιας καρδιάς μου. Είμαι πάρα πολύ ερωτευμένη.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

τόσες μέρες το'παιζα Ιουλιέτα και δεν έτρωγα. Ότι υπέφερα από τα βάσανα του έρωτα. Αρχιδιές! και τώρα που έχω σκατά στο σπίτι να φάω, με έχει πιάσει μια πείνα άλλο πράγμα....  αν το μπλογκ δεν εξυπηρετεί στο να σου λύσει τέτοιες βασικές ανάγκες, απορώ γιατί το άνοιξα. Και να πεις ότι δεν το ήξερα; ούτε γκόμενο δε βρήκα την τελευταία φορά. Οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι ήταν κοντοί. Και κοντοποδαράκηδες. Το χειρότερο είδος σε άντρα.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

είναι πολύ δύσκολο για μένα να λέω "όχι". ειλικρινά έχω θέμα. δε μπορώ. είμαι το κορίτσι του "για πάντα ναι" και του "σ'αγαπώ ανυπερθέτως". χωρίς να ξέρω τι σημαίνει το τελευταίο. άρα είμαι το κορίτσι του "μ'αρέσει να κάνω βαρύγδουπες δηλώσεις χωρίς να ξέρω ακριβώς τι σημαίνουν". έχω μέλλον. ναι!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ο θάνατος της δημιουργικότητας είναι ο έρωτας. Όχι ο ανεκπλήρωτος. Ο ευτυχισμένος. Να μη σου τύχει! το καλό τραγούδι ας πούμε, ή το κείμενο που ρέει θα το γράψεις ή πριν ή μετά το τέλος του μεγάλου έρωτα. Την πιο αντιπροσωπευτική φωτογραφία θα την τραβήξεις ή πριν ή μετά που θα βλέπεις την αγάπη σου σαν τέρας. Κατά τη διάρκεια μόνο ένα χαζό κενό. Ο αμοιβαίος έρωτας μας κάνει μπόμπους. Γι'αυτό κι εγώ τον αποφεύγω. Όποτε πάει να μου κάτσει βρίσκω μια δικαιολογία του τύπου "έχω κανονίσει" ή "μυρίζει το στόμα σου". Ειδικά στο τελευταίο κανείς δεν αντιστέκεται. Είμαι πολύ δημιουργικό άτομο. Είναι αλήθεια.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

πριν αρχίσω με τα "σοβαρά" θέλω να μοιραστώ κάτι που με βασανίζει από χθες και νομίζω πως εξαιτίας αυτού του γεγονότος μπήκα στην παρούσα διαδικασία. Αγόρασα σμαρτφοουν. Ενεργοποίησα το ξυπνητήρι. Έκλεισα το σμαρτφοουν. Το ξυπνητήρι δεν χτύπησε ποτέ. Γιατί, λέει αυτός που όλα τα ξέρει, έτσι δουλευει το ξυπνητήρι στο σμαρτφόουν που αγόρασα. Πρέπει το τηλέφωνο να είναι ανοιχτό για να χτυπήσει. Με λίγα λόγια...

....το σμαρτφοουν μου είναι ντουντούβιανος.
Κάποτε με έλεγαν Υβόννη και είχα όλα τα προσόντα να γίνω ευτυχισμένη, χαρωπή νοικοκυρά. Μετά αποφάσισα πως απλά έπρεπε να ξεφορτωθώ μερικές βαριές αποσκευές και να κρατήσω μόνο το μεηκ απ μου. Και φυσικά θρήνησα τον "μακαρίτη" ακριβώς όπως του άξιζε.