Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

θα μου πεις, σύμπτωσις. θα σου πω, σατανική.
γύρισα. με την ψυχή στο στόμα. κυριολεκτικά. αυτό που λες αν κάτσω λίγο παραπάνω μόνο χειρότερα μπορεί να γίνει. αλλά πως παίρνεις το ρίσκο να την κοπανήσεις; ευτυχώς εκπαιδεύτηκα καλά στη ζωή μου για τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις.

φυσικά πρέπει να ξέρεις πως ένας τρόπος υπάρχει για να τουμπάρεις τους κυνικούς ανθρώπους συναισθηματικά. το πίρι πίρι. ψέμματα ή αλήθειες, δεν έχει σημασία. θα πέσουν. μπορεί να μη στο πουν αλλά θα γίνουν οδοντόκρεμες. και όχι τίποτα άλλο αλλά έχω μία περίεργη αλλεργική αντίδραση στα αεροπλάνα. κλαίω. ακατάπαυστα. τόσο που θα μπορούσα άνετα να παίξω στις οικογενειακές ιστορίες. και φυσικά δεν έχει σημασία που πάω, από που έρχομαι, με ποιον κάνω το ταξίδι, για ποιον κάνω το ταξίδι ή τελικά από τι τρέχω να ξεφύγω. Απλά κλαίω σα μαλάκας. σκίστηκα πάλι. και μετά ξεσκίστηκα. και μετά έκλαψα. πάλι.

θα θελα πολύ να είμαι δεκαοχτώ χρονών, ίσως αγάμητη ή φρεσκογαμημένη, θα θελα να μην ήξερα ότι ξέρω και να μην έχω ζήσει ότι έχω ζήσει, κι ας μην είναι πολλά, κι ας μην είναι τραγικά. θα θελα να'μαι αθώα περιστερά, θα'θελα να μπορώ και θα'θελα να γνωρίσω αυτόν τον γκόμενο έτσι. θα'θελα να ακούω και να ονειρεύομαι και να πιστεύω τα πάντα και να προσθέτω τα δικά μου επιπλέον. και θα'θελα να μη ντρέπομαι γι'αυτό. και να μην έχω ενοχές που πιστεύω σε παραμύθια. και να μην έχω συνείδηση της πραγματικότητας. και, το κυριότερο, να μην έχω καμμία προηγούμενη εμπειρία.

τότε αυτός θα μου έβαζε αυτό το τραγούδι στο αυτοκίνητο κι εγώ θα έλεγα ότι είναι σημάδι και όχι απλή σύμπτωση. ούτε το συγκρότημα, ούτε το τραγούδι, ούτε ότι εγώ ήμουν αυτή, ίσως και ακόμα να είμαι στο βάθος (κήπος). και στο κάτω κάτω θα τον πίστευα όταν μου είπε: "όλα όσα είναι να ζήσουμε θα γίνουν, οπότε μην ανησυχείς" και ίσως να ακουμπούσα το κεφάλι μου στον ώμο του αλλά τελικά κάπως δεν κάνω τέτοια πράγματα.



όπως καταλάβατε μια χαρά ήταν ο πήδουλος. μας γάμησε ο τύπος.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

να ρωτήσω κάτι πολύ σοβαρό και φιλοσοφημένο... αυτό το πράγμα που όταν δεν έχεις μνηστήρα πρόχειρο δεν σε πλησιάζει ούτε αρσενικό μολύβι, ενώ όταν κάτι αχνοφαίνεται στον ορίζοντα πλακώνουν όλα τα ανδρικά μόρια του λεκανοπεδίου, συμβαίνει και σε 'σας ή είναι μόνο δικό μου κουσούρι;
όχι ότι με ενοχλεί την κουκλίτσα, αλλά να, επειδή εγώ οχι δε μπορώ να πω και να χαλάσω και καρδιές, κουράζομαι πολύ. πολύ όμως. κυρίως συναισθηματικά, γιατί πρέπει να πάρω και ύφος όταν λέω "κάτσε μισό να κοιτάξω την ατζέντα μου, αχ όχι λυπάμαι, από το νέο έτος ομως σίγουρα!" ως ηθοποιός αδυνατώ να σκεφτώ ότι δεν θα είμαι πειστική! νομίζω πως είναι παγκόσμια σταθερά. όταν τα αισθηματικά πάνε καλά, πλακώνουν όλοι οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι. Αφού όταν με παίρνουν οι μακαρίτες τηλέφωνο, ξέρω ότι θα πέσει πήδουλος το βράδυ και τρέχω για αποτρίχωση! Αυτός είναι εξάλλου και ένας λόγος που χαίρομαι να τους ακούω! τώρα έχει πέσει πολύ δουλειά. Το αστείο θα είναι που από την πολύ δουλειά θα μείνω με το πουλί στο χέρι γιατί όταν θες κάτι πολύ πολύ, το σύμπαν είναι σίγουρο ότι θα σου ρίξει κατακέφαλο.
είμαι πολύ εύγλωττη σήμερα, δεν νομίζεις;

ΥΓ. ο υπερβόρειος μοιράστηκε σήμερα ένα ανέκδοτο μαζί μου:
-Πόσα παιδιά έχει μια τυπική, βελγική οικογένεια;
-Πέντε, δύο στο διαμέρισμα και τρία στο υπόγειο.....


ειλικρινά ελπίζω να του σηκώνεται γιατί είναι κρίμα μεγάλο.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

"Alex (Malcolm McDowell), the main character, is a charismatic, sociopathic delinquent whose interests include classical music (especially Beethoven), rape, and what is termed "ultra-violence".


τόσο ραφινάτα τέλειος που σε κάνει να υποπτεύεσαι και να πέφτεις στα γόνατα ταυτόχρονα. και φυσικά ούτε έρχεται, ούτε θα έρθει. ζει σε παράλληλο σύμπαν. ποιος να φανταζόταν ότι εγώ θα ζώ στο λοθλόριεν κι αυτός στον αρράκις... και ποιος να φανταζόταν πως θα έπαιζε ανταλλαγή επισκέψεων. έτσι. για να ξέρεις τι χάνεις και ότι πηδιέσαι ερήμην. να φας σκατά σύμπαν που γαμιέσαι ασύστολα.



Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

και ξαφνικά σου πετάγεται το γαμωπαραθυράκι στον υπολογιστή να αναβοσβήνει πορτοκαλί μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. "τι κάνεις μανάριμ τέτοια ώρα ξύπνιος;" του λες γιατί αυτός κανονικά πάει για ύπνο από το σούρουπο. "βλέπω expendables 2. εσύ;"

ε τι του λες τώρα...; "εγώ βλέπω αγγελική νικολούλη";;;;; 

πάει;;;; δεν πάει!

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012


σήμερα δε θέλω να ακούσω, θέλω να μιλήσω. και όταν έρθει η σειρά μου δεν θα έχω λόγια να σου πώ, ούτε και ιστορίες, ούτε και τίποτα. γιατί αυτά που θέλω να πω δεν λέγονται αλλά ακόμα και αν, εγώ φοβάμαι να τα πω. λοιπόν ξέρεις τι έχω συνειδητοποιήσει μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας και μαγειρικής; τα δυσκολότερα προς εξομολόγηση πράγματα είναι αυτά που ντρέπεσαι να αποκαλύψεις στον εαυτό σου. Σιγά την αρχιδιά θα μου πεις. Κι όμως... εγώ τώρα το κατάλαβα. Είμαι αργή. Αλλά αυτός που φοβάμαι πιο πολύ απ'όλους είναι ο εαυτός μου και η αντίδρασή του. Ότι θα πέσω στα μάτια μου. Βγάζει καν νόημα αυτό που λέω; μια νέα φίλη που έχω, ηλικιακά νέα εννοώ, αδυνατεί να καταλάβει πως είμαστε δύο που κατοικούμε μέσα μου. Αυτός που γνωρίζει ο κόσμος και αυτός που προετοιμάζει αυτόν που γνωρίζει ο κόσμος. Που του σιδερώνει τα πουκάμισα. Που του ξυρίζει τα πόδια. Που τον αποχαιρετάει στην πόρτα. Φοβάμαι να σου πω.

αλλά τελοσπάντων μάλλον ήρθε η ώρα να χωρίσεις γιατί πως θα μου το συγχωρήσει το κάρμα να ερωτεύομαι παντρεμένο άνθρωπο;

ότι θα έγραφα φιλοσοφικό δοκίμιο γι'αυτό το λόγο δε το περίμενες όμως... στο είπα! τα πράγματα που φοβάμαι να σου πω γαμώτο στανιό μου.

κάποιος κάπου λέει το κλασσικό: "άσε μας κουκλίτσα μου"

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

σήμερα μόνο κακές σκέψεις. και δεν εννοώ γυμνά, πορνό, παρτούζες και τέτοια. από τις άλλες. από αυτές που κόβεις τις φλέβες σου αλλά άσε καλύτερα γιατί με την τύχη που έχω μπορεί και να πετύχει. και εννοώ ότι είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος.

ΥΓ. θα ανηφορήσω τα χριστούγεννα... δε γαμιέται, θα είμαι ο άνθρωπος που θα πληρώσει χίλια και κάτι ευρώ για να ρίξει πούτσο. για την ακρίβεια για να φάει πούτσο. δηλαδή και να τον φάω και να πληρώσω. είμαι πολύ δυνατός παίχτης. τεσπά. το θέμα είναι ότι με έχουν πιάσει τα συναισθηματικά μου τώρα. όχι οι τσιγκουνιές, δεν εννοώ αυτό... θέλω να έρθει και να με πάρει απ'το αεροδρόμιο... δεν θέλω να του το πω. θέλω να το κάνει. έστω και με βουντού με το ζόρι. αλλά να το σκεφτεί μόνος του. ξέρεις. αυτό. που είσαι 15. και ονειρεύεσαι αεροδρόμια. δεν θα έρθει. δεν θα έρθει.... θα παγώσει ο κώλος μου να περιμένω. έλεγα να μη φορέσω βρακί. μόλις αναθεώρησα. είδες; σήμερα είμαι πολύ κορίτσι. όχι γυναίκα. κορίτσι γαμώτο. σήμερα απλά δεν έχω πλάκα. όπως όλα τα κορίτσια.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα όταν έχεις κάποιον να σε περιμένει στο σπίτι. τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα γι'αυτόν που σε περιμένει στο σπίτι. τότε είναι που απλά δεν θες να πας σπίτι.... ούτε θυμάμαι πως μπήκα, πως άνοιξα τον υπολογιστή, πως απάντησα στο μήνυμα του τύπου, πότε άκουσα αυτό που μου είχε στείλει... θυμάμαι πως ξύπνησα κουβάρι, πως είχα ενα απίστευτα φριχτό κόψιμο στο δάχτυλο (ράμματα πριν λίγο), πως τα σεντόνια είχαν γεμίσει αίματα, πως είχα απίστευτες καύλες, πως είχα απίστευτα κέφια. Πως έτσι κάπως ήταν στα.... δεκαεφτά μου! και θυμάμαι πως ψιθύριζα μουσική...

ανοίγω πάλι το γαμημένο μεηλ. το τελευταίο του μήνυμα. δεν θέλει να πάει σπίτι. είδες γιατί δε γουστάρω να μένουμε μαζί, να δεθούμε μαζί, να κάνουμε ζωή μαζί; γιατί θέλω να θέλεις. και κάτι μέρες σαν αυτή... δεν έχω λόγια, ας γαμηθούμε ως την αιωνιότητα! με δόξα!


Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

η Υβ Όννη απαντά:

(βάζω τα γυαλιά με τον μαύρο κοκκάλινο σκελετό και φτιάχνω τσάι που το σιχαίνομαι. Πάντα ήθελα να παίξω τον ρόλο της απαντήτριας επειδή είμαι πολύ κακή σε αυτό. Καταλαβαίνω τις ερωτήσεις λάθος, δεν έχω ιδέα σε τι πράγμα αναφερόμαστε και ως ελληνίς έχω άποψη για τα πάντα. Άκου...)

μια απορία: πέρα από το γαμήσι υπάρχει τίποτε άλλο; η σοκολάτα ίσως;

πόσο κλασσικό αυτό το στερεότυπο πια! μα, ναι  εννοείται! η σοκολάτα ειδικά! ιδιαίτερα όταν πασαλείβεσαι μ'αυτή και ρίχνεις ενα γαμήσι! θυμάμαι όταν πρωτογνώρισα τον υπερβόρειο. Έτρωγα μια υπερβόρεια σοκολάτα και ως ευγενικό ον του πρόσφερα ένα κομμάτι. Εννοείται ότι το σχολίασε αναλόγως ("μπα εγώ δε χρειάζομαι σοκολάτα" νια νια νια, τι μας λες ρε σκατό ας πούμε) και τεσπά έτρωγε ήδη καραμέλα οπότε νο θενκς. Αυτό που δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό είναι ότι η σοκολάτα ήταν ο δούρειος ίππος μου. Τι να του έλεγα δηλαδή; πόσο είναι το παλαμάρι του βαρκάρη που ειναι ζωγραφισμένος πάνω στις καραμέλες σου;;;;  για να το συντομεύω, αν εξαιρέσουμε το φαγητό, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που βάζω πάνω από το γαμήσι. Μάλλον κανένα, εντάξει μ'αρέσει το διάβασμα και η μουσική αλλά αυτά απλά βοηθούν στο να στηθεί ατμόσφαιρα. Και να πάρεις καμμιά ιδέα.

αφού ο δημιουργός τα πάντα με σοφία εποίησε, γιατί το αγόρι τελειώνει στο τσακ μπαμ αφήνοντας σχεδόν πάντα το κορίτσι στα κρύα του λουτρού;

η ερώτηση προυποθέτει ότι πιστεύεις στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης. Εγώ πιστέυω στην μάνα γή που ως μάνα απλά υπομένει οπότε νομίζω ότι καταλαβαίνεις με τι στωικότητα θα απαντήσω. Το αγόρι τελειώνει στο τσακ μπαμ για να πάρουν σειρά και τα υπόλοιπα αγόρια! Καλώς η κακώς το θυλυκό μπορεί να συνευρεθεί ερωτικώς με περισσότερα του ενός αρσενικού τη φορά. Κοίτα το ζωικό βασίλειο. Η γάτα μου κάθε φορά που βγαίνει έξω κάνει πάταγο. Ο γάτος μου από την άλλη... αναγκαστήκαμε να του τα κόψουμε γιατί επειδή δεν προλάβαινε να πάρει σειρά του πρηζόντουσαν τόσο πολύ τ'αρχιδάκια που παραλίγο να μας μείνει στο χέρι μια φορά. ΑΛΛΑ, επειδή υπάρχουν και οι κοινωνικές συμβάσεις που δεν επιτρέπουν σε πολλούς από μας να ακολουθούμε ανάλογες τεχνικές με αυτές που περιέγραψα, μία είναι η απάντηση που μου έρχεται. Το πρόβλημα δεν είναι που ο δημιουργός έκανε το αγόρι να μην αντέχει, το πρόβλημα είναι που το κορίτσι δε γκρινιάζει για σοβαρά θέματα.


αφού το κορίτσι στο πήδημα ικανοποιεί πάντα το αγόρι, γιατί το αγόρι ψάχνει πάντα καινούργιο κορίτσι να πηδήξει;

καλά με κοροιδεύεις έτσι; ποιο φαγητό σ'αρέσει; Ο μουσακάς. ωραία, επί είκοσι χρόνια κάθε μέρα μουσακά.  Πόσο κλασσικό, πόσο ελληνικό, πόσο αληθινό παράδειγμα! νομίζω στον σεξουαλικό τομέα δεν ψάχνουμε την ικανοποίηση αποκλειστικά και μόνο, ψάχνουμε καταρχήν την περιπέτεια και μετά την ικανοποίηση. Γιατί αλήθεια, δεν σε ικανοποιεί η χούφτα σου; εμ, ψάχνεις όμως και παραέξω... είναι το πίρι πίρι, η άβολη αρχή, η εξερευνηση, η εξoικίωση, η βαρεμάρα, η δυσπεψία... ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΚ! νομίζω πως έτσι πρέπει να είναι. Και νομίζω πως δεν ισχύει μόνο για τ'αγόρια αυτό αλλά και για τα κορίτσια επίσης. Δεν είμαι δα και λάθος της φύσης (καλά εννοείται πως όχι) αλλά ούτε και σπάνιο φαινόμενο. Πόσο φριχτά βαριόμαστε εμείς οι γυναίκες. Πόσο φριχτά σας βαριόμαστε όταν κανονίζετε να ψήσετε στο μπαλκόνι, και να πιείτε μπύρες... όταν γυρνάτε από τη δουλειά, όταν βαριέστε να πάτε στο γαμωσουπερμάρκετ.... αλήθεια, γιατί νομίζεις ότι μας αρέσει να μας γαμάτε από πίσω; πόσο φριχτά βαριόμαστε να δούμε τη φάτσα σας μερικές φορές....


οι ιθαγενείς που δεν διαθέτουν δαντέλες, ζαρτιέρες και τα συναφή, έχουν λιγότερο πάθος - επιτυχία στο πήδημα;

Όχι, δεν είναι θέμα dna μάνα μου. Δεν έχω τέτοια άποψη και δεν βρίσκω και λόγο να δικαιολογεί τέτοια άποψη. Απλά εγώ δε βρίσκω έλληνα γκόμενο, ρίξε το φταίξιμο σε μένα! Αλοίμονο, ποια είμαι εγώ να πω οτι φταίνε οι έλληνες; ή οι γκόμενοι; εδώ δε μπορώ να καταλάβω ούτε καν τι πανικός έχει πέσει με τους βύζους τώρα τελευταία. Όπου κοιτάξω ή βλέπω βύζους, ή άντρες να κοιτάνε βύζους. Μια φορά ρώτησα έναν γιατί; Ένας στους δύο έχει τέτοια εξάρτηση. Η μάνα σου έχει τέτοια εξάρτηση. Ξέρεις τι μου απάντησε υποθέτω.... "Άσε ήσυχη τη μανα μου ρε μουνί!!!!"





Περιμενω νέα σου στο απαυτό μου. Μια φορά είχα γνωρίσει έναν alex... ήταν με διαφορά ο καλύτερος άντρας που γνώρισα και περπάτησε πάνω στη γή... όταν έλεγα το όνομά του μου κοβόταν η ανάσα. ακόμα.





"έεεελα να παίξουμεεεε, θα σου χαρίιισω ότι θεεεες".... τον αξιωματικό. Όχι, όχι τον αξιωματικό, το άλογο καλύτερα. Ε, αφού δε μπορεί να κάνει τη δουλειά του ο βασιλιάς....
αλλά αποφάσισε μάνα μου, γιατί εγώ με το νταντελωτό μέσα στην υγρασία την έχω σίγουρη την πούντα. Αυτό που κάθεσαι στο κρεβάτι με τη ζαρτιέρα κι αυτός αισθάνεται υποχρεωμένος να σε ρίξει με γλυκόλογα, δεν το καταλαβαίνω. Και δε μ'ενδιαφέρει κιόλας. Μπορείς; α να γεια σου. Δε μπορείς; α να γεια σου επίσης. Τι συζητάμε;;;;; Μου το 'λεγε η φίλη μου η τζοάνα στο λύκειο, "και ο πέτρος λέει και λεει και εγώ σκέφτομαι γιατί δε γαμιόμαστε;" Αλλά τότε ήταν άλλα τα χρόνια, τα παιδιά στο λύκειο δεν γαμιόσαντε, εμείς είμασταν ανήλικες και ο πέτρος ήταν στην ΚΝΕ. Με λίγα λόγια, υπήρχε δικαιολογία. Τώρα; λεει αυτός, λεει... ότι δεν πρέπει να βασανιζω τον εαυτό μου. Ότι αμα θέλω να κάνω σεξ με άλλους είναι οκ. Ότι αν είναι να το σκέφτομαι συνέχεια, τότε δεν πειράζει, ας το κάνω... γιατί του είναι προφανές δηλαδή οτι είμαι αγάμητη; ότι δεν θα πήγαινα ποτέ με άλλον άντρα πέρα από αυτόν; ότι το σκέφτομαι συνέχεια; απαντάω πάντα αυτά που θέλει ο κόσμος να ακούσει. Το ξέρω, δεν πρέπει, αλλά το κάνω. Θα αλλάξει κάποια στιγμή αυτό. Όχι σήμερα. Τι θέλει ν'ακούσει αυτός;

"μερικές φορές το να πηδιέσαι δεν είναι τόσο ωραίο όσο το να το σκέφτεσαι, μερικές φορές το καλύτερο είναι ο συνδυασμός και μερικές φορές ως πρακτική είναι τόσο αίσχος που καλύτερα να μείνει στην σκέψη"

αυτό για τους άλλους το άφησα αναπάντητο. αφενός γιατί νομίζω πως θέλει να ακούσει  πως δεν υπάρχουν άλλοι. αφετέρου γιατί αυτή την εποχή δε μπορώ να βάλω ανάμεσα στα πόδια μου κανέναν άλλον. τρίτον γιατί ούτε θέλω, ούτε πρέπει να το ξέρει. Μ'αυτά και μ'αυτά ήθελα τόμπολα αλλά αρκέστηκα στην τρίλιζα.... η μοίρα της γυναίκας. Πόσο μα πόσο αληθινό.

εδώ σε ένα ενσταντανέ όπου φαίνεται το γαλλικό μανικιουρ και οι περλίτσες μαγιόρκας. γιατί μπορώ.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

δείγμα ξενόγλωσσης, υπερρεαλιστικής, ποιητικής γραφής από την τελευταία μου συλλογή "Καλά, μιλάμε, γάμησα πάλι!" :

hey I just met you and this is crazy but here's my pussy so fuck me maybe?


 

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

αυτή είναι πόδι, αυτός είναι χέρι, εντάξει, πες μου τι σκατά πιθανότητες υπάρχουν; το κλασσικό... "άσε μας κουκλίτσα μου"....

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

αμ τα θέλει και σένα ο κωλαρίγκος σου.... η κυρά στον καναπέ βλέπει τούρκικο και 'συ στο κινητό στέλνεις μηνύματα... που πας βρε κερατούκλη! τώρα βέβαια θα μου πεις, που'ναι η δική σου ευθύνη μαντάμ;;; αφού την ξέρεις την οικογενειακή κατάσταση του κυρίου, γιατί πας να χωθείς;;; να σου πω μωρέ κάτι... αυτά να ήταν τα ηθικά και τα ανήθικα... πήξαμε στους ηθικούς και τους ερωτευμένους... καταλήγουν να στέλνουν μηνύματα σε ξένα κινητά και στον καναπέ να βλέπουν τούρκικα. Τέτοιους ερωτευμένους μόνο να τους φουντώσω το πάθος γίνεται. Άσε που για έναν καλό πήδουλο πλεον αξίζει να μοχθήσεις.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

και να πεις ότι δεν άστραφτε η βέρα στο δάχτυλό σου λες και φόραγες κοτζαμ σιλμαρίλλιον; ε, δεν την είδα. κάνε μου μήνυση. με μεγάλη συγκίνηση μπορώ πια να ισχυρίζομαι πως έφτασα στο ανώτατο επίπεδο του να βλέπω μόνο ότι θέλω και μου κάνει καλό. Τώρα πρέπει να μάθω να ελέγχω και την ακοή μου. Οφού!

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου, που πηγάζει από την κακή αίσθηση του χρόνου που έχω και την μόνιμη βιασύνη μου, είναι ότι μια μέρα θα βγώ στον δρόμο και θα σέρνω με το τακούνι μου ένα βρακί από τα χιλιάδες που βρίσκονται σκορπισμένα στο σπίτι μου. το ξέρω πως σας ακούγεται περίεργο, σχεδόν ακατανόητο πως μια περσόνα σαν εμένα, σχεδόν νεραιδούφαντη, μπορεί να έχει αυτό το ψεγάδι της ακαταστασίας. Κι όμως. Είμαι Τσαπατσούλα.

Εδώ σε μία πρόσφατη έξοδό μου, όπου από την αυξημένη ανησυχία που μου προκάλεσε ο εφιάλτης, αποφάσισα να βγάλω ότι βρακί είχα πάνω μου έτσι, για να είμαι σίγουρη.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

-είσαι καταπληκτικός..... (σταυροπόδι χαλαρό ώστε να φανεί το βρακί)
-δεν είναι ωραία αυτή η ειρωνική σου στάση αλλά θα σ'ευχαριστήσω όπως και να'χει (σταυρώνει αμυντικά τα χέρια μπροστά στο στήθος).


Σωστά. Δεν είσαι καταπληκτικός. Είσαι χέστης, ηλίθιος και βαθιά κομπλεξικός. Δεν έχεις ίχνος οξυδέρκειας, είσαι και αγενής γιατί άμα σου λένε ένα κοπλιμέντο ή πες ένα ρημαδοευχαριστώ ή κάν'το γαργάρα αλλά στ'αλήθεια απ'όλα τα ελαττώματα του κόσμου που μόλις σου πρόσαψα τίποτα δεν πιάνει τόπο μπροστά στη μιζέρια σου.

Και με το τέλος αυτού του σύντομου επεισοδίου, επιστρέφουμε πίσω στον βόρειο γκόμενο. Θα είμαι μέσα στους λίγους, μπορεί και η μοναδική, που δεν θα μεταναστεύσω εξαιτίας της ανεργίας αλλά εξαιτίας του πούτσου (ή μήπως έπρεπε να πω του "πέους") που επιθυμώ να φάω.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

κάθε βράδυ ταξιδεύω χιλιόμετρα. μερικές φορές το καταλαβαίνεις. μερικές μπορεί και οχι. κάθε πρωί ξυπνάω με αίματα στα πόδια. καμμιά φορά σου λερώνω τα σεντόνια. καμμιά φορά ξυπνάω. καμμιά φορά όχι. κατάθλιψη. τι μικρή λέξη....

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

φέτος, τον σεπτέμβρη συγκεκριμένα, δεν γνωρίζω αν αυτό λεει κάτι αστρολογικά σε εσάς τους μορφωμένους, γνώρισα τον εξυπνότερο και ωραιότερο άντρα του πλανήτη και ενδεχομένως διαγαλαξιακώς. Φυσικά ωραίους άντρες γνωρίζω συχνά (κλαπαρχιδιές) καθώς και πάρα πολύ έξυπνους καθότι είμαι και εγώ εξαιρετικά λαμπρό μυαλό. Αλλά αυτός ήταν εκτός συναγωνισμού και υπεράνω όλων. Φυσικά έβρεξα το βρακάκι μου από τη συγκίνηση, ένα μαύρο ημι-βαμβακερό μποξεράκι, το θυμάμαι σαν να είναι χθες γιατί ντράπηκα πως θα το εξαφανίσω όταν έρθει η στιγμή. Μα τι μου ήρθε να φορέσω αυτό το αντισεξουαλικό εσώρουχο; αν και είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο με στατιστικές μεθόδους συσχέτισης και παλλινδρόμησης -μη γελάτε, έτσι το λέτε εσείς εδώ γιατί εμείς εκεί το λέμε αλλιώς, άσε που κι εγώ την πρώτη φορά που άκουσα ότι το λέτε παλλινδρόμηση σε ένα μπαρ-ο-θεος-να-το-κανει στο μοναστηράκι έτρεξα στο μπάνιο και έβγαλα το σουτιέν μου νομίζοντας πως κάποιος θα με ακολουθήσει αλλιώς τι σόι σεξουαλικό υποννοούμενο ήταν αυτό; ε, μετά το ξαναέβαλα με τις αριστοτεχνικές κινήσεις του νίντζα αφού μπορώ, τι έλεγα;;; α.. είναι αποδεδειγμένο λοιπόν πως όταν φοράς άσχημο βρακί θα σου κάτσει ωραίος γκόμενος ενώ αν δε φοράς καθόλου θα κάτσεις πάνω στον λεβιέ των ταχυτήτων.

η ερωτική έλξη μεταξύ μας ήταν αφενός προφανής αφετερου αναπόφευκτη και απολύτως δικαιολογημένη. Αφού ίδρωνα και ξείδρωνα σαν σιδεράς δίπλα στην υψικάμινο και παρά τις στρώσεις του αντιπέρσπιραντ (γιατί όταν ιδρώνω νιώθω άσχημα). Αυτός ήταν αρκετά πιο ψύχραιμος από μένα και για μία ακόμα φορά απέδειξε την αξία του ως αρσενικό αφού μπόρεσε να τιθασεύσει όποιο πρωτόγονο αίσθημα μπορεί να του γεννήθηκε αποκαλύπτοντας μόνο τόσο όσο να με βάλει σε σκέψεις και τελικά με πλησίασε λέγοντάς μου με μπάσα, ντούρα φωνή: "ντου γιου νοου δατ νίνζας τουκ παρτ ιν δε σεκοντ γουορλντ γουορ;" - δηλαδή, "ξέρεις ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πήραν μέρος και νίντζα;". Καταρχήν πριν τον κατηγορήσετε για επιδειξιομανία, να σας πληροφορήσω ότι δεν ήταν Έλλην. Δεύτερον, δεν πέταξε αυτή την ατάκα στο ξεκάρφωτο, υπήρξε παρασκήνιο που βαριέμαι πολύ να περιγράψω. Επίσης δεν είχα ιδέα για τους νίντζα, νόμιζα ότι ο τελευταίος ήταν ο ρίτσαρντ τσάμπερλειν σε αυτό το σήριαλ, ή μήπως ήταν ο ρόμπερτ ρέντφορτν? το θέμα είναι ότι έριξα τα μούτρα μου και του είπα "όχι, δεν το γνώριζα, λυπάμαι πολύ" - δηλαδή "νοου, αι χαντ νο αιντία, αιμ σο βέρι σόρι"- δείχνοντας σαφώς όμως το ενδιαφέρον μου ώστε να συνεχιστεί η κουβέντα. Με πληροφόρησε ότι δεν υπάρχει λόγος να αισθάνομαι άσχημα, είναι φυσικό να μην το ξέρω γιατί αφού είναι νίντζα, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ.

τον αγαπώ. Από τα βάθη της όποιας καρδιάς μου. Είμαι πάρα πολύ ερωτευμένη.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

τόσες μέρες το'παιζα Ιουλιέτα και δεν έτρωγα. Ότι υπέφερα από τα βάσανα του έρωτα. Αρχιδιές! και τώρα που έχω σκατά στο σπίτι να φάω, με έχει πιάσει μια πείνα άλλο πράγμα....  αν το μπλογκ δεν εξυπηρετεί στο να σου λύσει τέτοιες βασικές ανάγκες, απορώ γιατί το άνοιξα. Και να πεις ότι δεν το ήξερα; ούτε γκόμενο δε βρήκα την τελευταία φορά. Οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι ήταν κοντοί. Και κοντοποδαράκηδες. Το χειρότερο είδος σε άντρα.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

είναι πολύ δύσκολο για μένα να λέω "όχι". ειλικρινά έχω θέμα. δε μπορώ. είμαι το κορίτσι του "για πάντα ναι" και του "σ'αγαπώ ανυπερθέτως". χωρίς να ξέρω τι σημαίνει το τελευταίο. άρα είμαι το κορίτσι του "μ'αρέσει να κάνω βαρύγδουπες δηλώσεις χωρίς να ξέρω ακριβώς τι σημαίνουν". έχω μέλλον. ναι!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ο θάνατος της δημιουργικότητας είναι ο έρωτας. Όχι ο ανεκπλήρωτος. Ο ευτυχισμένος. Να μη σου τύχει! το καλό τραγούδι ας πούμε, ή το κείμενο που ρέει θα το γράψεις ή πριν ή μετά το τέλος του μεγάλου έρωτα. Την πιο αντιπροσωπευτική φωτογραφία θα την τραβήξεις ή πριν ή μετά που θα βλέπεις την αγάπη σου σαν τέρας. Κατά τη διάρκεια μόνο ένα χαζό κενό. Ο αμοιβαίος έρωτας μας κάνει μπόμπους. Γι'αυτό κι εγώ τον αποφεύγω. Όποτε πάει να μου κάτσει βρίσκω μια δικαιολογία του τύπου "έχω κανονίσει" ή "μυρίζει το στόμα σου". Ειδικά στο τελευταίο κανείς δεν αντιστέκεται. Είμαι πολύ δημιουργικό άτομο. Είναι αλήθεια.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

πριν αρχίσω με τα "σοβαρά" θέλω να μοιραστώ κάτι που με βασανίζει από χθες και νομίζω πως εξαιτίας αυτού του γεγονότος μπήκα στην παρούσα διαδικασία. Αγόρασα σμαρτφοουν. Ενεργοποίησα το ξυπνητήρι. Έκλεισα το σμαρτφοουν. Το ξυπνητήρι δεν χτύπησε ποτέ. Γιατί, λέει αυτός που όλα τα ξέρει, έτσι δουλευει το ξυπνητήρι στο σμαρτφόουν που αγόρασα. Πρέπει το τηλέφωνο να είναι ανοιχτό για να χτυπήσει. Με λίγα λόγια...

....το σμαρτφοουν μου είναι ντουντούβιανος.
Κάποτε με έλεγαν Υβόννη και είχα όλα τα προσόντα να γίνω ευτυχισμένη, χαρωπή νοικοκυρά. Μετά αποφάσισα πως απλά έπρεπε να ξεφορτωθώ μερικές βαριές αποσκευές και να κρατήσω μόνο το μεηκ απ μου. Και φυσικά θρήνησα τον "μακαρίτη" ακριβώς όπως του άξιζε.